Jeszcze przed XVII stuleciem istniały w Europie różne przekazywane ustnie wersje historii o Czerwonym Kapturku. Pierwotna wersja znacznie różniła się od rozpowszechnionej obecnie baśni, inspirowanej wersją braci Grimm.

Najwcześniejsza znana wersja drukowana ukazała się pod tytułem "Le Petit Chaperon Rouge" ( Mały Czerwony Kapturek ) jest dokładnym odwzorowaniem anglojęzycznej wersji tytułu, w wersji francuskiej chodziło o nakrycie głowy zwane chaperonem) w zbiorze baśni Charles’a Perraulta "Bajki Babci Gąski" z 1697 roku. Ta oświeceniowa wersja ma przede wszystkim cel moralizatorski. Autor zaczerpnął historię z francuskich opowieści ludowych. Już tutaj pojawia się znak rozpoznawczy dziewczynki – czerwone nakrycie głowy.

Historia opowiada o chłopskiej dziewczynce, która wyrusza zanieść maślane placuszki dla babci w drugiej wsi za lasem. W drodze spotyka wilka, który podstępnie wydobywa z niej informacje o domku babci. Wilk zamierza zjeść zarówno staruszkę, jak i jej wnuczkę, decyduje się jednak dokonać tego dopiero u babci, gdyż w lesie nieopodal pracują drwale, którzy mogliby przeszkodzić mu w tym zamiarze. Wysyła Kapturka dłuższą drogą, aby mieć czas uporać się z babcią.

W wersji tej baśń została dostosowana do kultury XVII-wiecznego salonu francuskiego i przybrała kształt typowej dla epoki oświecenia dydaktycznej opowieści.

W XIX wieku bracia Grimm spisali dwie wersje baśni: pierwszą opowiedzianą im przez Jeanette Hassenpflug (1791-1860), drugą przez Marie Hassenpflug (1788-1856). Bracia połączyli obie historie w jedną opowieść zatytułowaną "Rotkäppchen" (dosł. Czerwona Czapeczka). Została ona włączona do pierwszej edycji zebranych przez nich baśni z lat 1812 - 1815. Ostateczny kształt baśń przybrała dopiero w wydaniu z 1857 roku.